Miejska Biblioteka Publiczna w Józefowie - Z Herbertem i dla Herberta

Henryk Chmielewski jest Papciem Chmielem od 1950 roku. Ten sympatyczny pseudonim twórcy powstał z potrzeb zupełnie naturalnych. W owym czasie w Warszawie było dwóch Henryków Chmielewskich. Obaj tworzyli, ten drugi był rysownikiem i karykaturzystą, starszym i bardziej znanym. Wciąż ich mylono, więc podzielili się „podwórkiem”, bo wcześniej nawet w Szpilkach pojawiali się jednocześnie.

Papcio Chmiel, były uczestnik Powstania Warszawskiego i żołnierz AK, rozpoczął pracę w „Świecie Przygód” 1 września 1947 roku. Początkowo było to wyprowadzanie pieska redaktora naczelnego i odpowiadanie na listy czytelników. „Świat Przygód” to późniejszy „Świat Młodych”. Do kolorowych zeszytów było jednak daleko.
Jednak wydarzył się pewien cud, Związek Radziecki wystrzelił pierwszy sputnik, i tak, dzięki temu wydarzeniu, powstał pierwszy kolorowy, harcerski komiks, który uczył i wychowywał. Akcja tego zeszytu toczyła się w odległej galaktyce i błąkającej się po niej rakiecie kosmicznej. Autor otrzymał zgodę na dziesięć odcinków. Do 1966 roku Tytus, Romek i A’Tomek drukowany był w “Świecie Młodych”. Nieco wcześniej Wydawnictwo Harcerskie postanowiło wydać komiks w formie zeszytu. Sprzedano wiele ponad 11 milionów egzemplarzy, które wciąż są wznawiane, a autor otrzymuje nowe propozycje tematyczne do realizacji. Ostatnio, po Odsieczy Wiedeńskiej, Powstaniu Warszawskim, Bitwie pod Grunwaldem pojawiło się zapotrzebowanie na historię Wrocławia. Papcio Chmiel ma dziś 90 lat i nadal rysuje. Dobra passa autora podsycana jest jego poczuciem humoru i łagodnym usposobieniem. Jak sam o sobie mówi: „Najważniejsze dla manie w życiu to humor i spokój. Mam dobre życie”.

Na podstawie artykułu „Nie biorę życia zbyt poważnie” Jacka Nizinkiewicza z Gazety Wyborczej. Dodatek PlusMinus 1-2 czerwca 2013 r. (str. 12-13)
Grafika ze strony:  http://tytusromekiatomek.pl/

15 sierpnia nad ranem w wieku 83 lat zmarł w Nicei światowej sławy pisarz, intelektualista, autorytet i charyzmatyczna postać. Sławomir Mrożek pozostawił po sobie ogromną literacką spuściznę, która stała się częścią polskiego i światowego kanonu literackiego. Pisał opowiadania, dramaty, niezapomniane listy do przyjaciół, które wydane zostały w formie Dziennika. Sławomir Mrożek to także autor znakomitych rysunków, które stanowią niezwykle dowcipny zbiór humoru i lekkiej ironii opisującej naszą rzeczywistość i nas samych.

„Sławomir Mrożek był wielkim twórcą, ale też niezwykle ciepłym człowiekiem. Dla całego Wydawnictwa Literackiego było to ogromne szczęście, że mogliśmy obcować z tak wielką osobowością i publikować jego znakomite utwory. Był naszym przyjacielem  – mówi prezes Wydawnictwa Literackiego Anna Zaremba Michalska. „

Więcej na stronie: www.slawomirmrozek.eu

Mija 100 lat od urodzin człowieka, którego muzykę zna i gra oraz kocha cały świat. W Berlinie luty stanie się miesiącem rocznicowym, w Sztokholmie do dziś trwają uroczystości, w Paryżu za chwilę, bo 24 i 25 stycznia, a zrobi to nie kto inny, jak Krystian Zimerman. Powtórnie obchody rocznicowe, tym razem w Wielkie Brytanii, nasz polski pianista otworzy 30 stycznia. Potem zagra w Singapurze, Szwajcarii i Niemczech. Amerykańskie orkiestry przypomną mistrza w Chicago, New York’u, odbędzie się także zaplanowana podróż koncertowa po Stanach ze wspomnieniami i muzyką o muzyku i kompozytorze. W naszym kraju obchodami rocznicowymi zajmą się miedzy innymi: Towarzystwo im. Witolda Lutosławskiego, Narodowy Instytut Audiowizualny, Instytut Adama Mickiewicza, także serwis poświęcony kompozytorowi – www.lutosławski.culture.pl
Informacje z Dodatku Gazety Wyborczej z dnia 25.01.2013r.

Julian Tuwim urodził się w 1894 roku w Łodzi, zmarł w 1953 roku w Zakopanem. Poeta, satyryk, tłumacz. Debiutował w „Kurierze Warszawskim”. Został jednym z członków założycieli ugrupowania poetyckiego „Skamander”. Współpracował z wieloma scenami kabaretowymi. W latach 1940-1946 przebywał w Brazylii i Stanach Zjednoczonych. Najpoważniejszy dorobek twórczy obejmuje utwory poetyckie dla dzieci.

Urodziła się 24 grudnia 1938 roku w Nowej Wilejce koło Wilna. Po skończeniu socjologii na Uniwersytecie Warszawskim oddała się pisarstwu. Jej książki, bogate psychologicznie, podejmowały tematykę społeczno-obyczajową, obyczajową i psychologiczną. We wszystkich książkach autorka budowała szczegółowe portrety psychologiczne kobiet, dziewcząt dojrzewających do samodzielności i wielobarwne obrazy skomplikowanych sytuacji rodzinnych. Dużo w jej książkach refleksji, niewiary w możliwość porozumiewania się ludzi, pesymizmu, co zapewne wynika z osobistych doświadczeń autorki. Proza Ostrowskiej jest wierna rzeczywistości i przekonaniom autorki oraz wnikliwym obserwacjom, jakie gromadziła w swej pamięci.
Zmarła 12 lipca 2012 roku w Wierzbinach.

Bolesław Prus (1847-1912), właściwie Aleksander Głowacki.
Uczeń szkół siedleckich i lubelskich, uczestnik powstania styczniowego, po jego upadku aresztowany i osadzony w więzieniu. Po uwolnieniu złożył egzamin maturalny i rozpoczął studia na wydziale matematyczno – fizycznym Szkoły Głównej w Warszawie. Jednak z powodów finansowych przerwał edukację, by podejmować różne zajęcia zarobkowe.

Pierwsze publikacje pojawiły się w pismach pozytywistycznych w 1872 roku. Słynne Kroniki pisał prawie przez całe życie. Stanowią one klasykę polskiej felietonistyki. Pierwsze opowiadania powstały w 1874.  Arcydziełem w twórczości Prusa, jak również w całej prozie polskiej,  niewątpliwie jest Lalka. Później powstały Emancypantki i kolejna doskonała powieść Faraon.
Najbardziej znane tytuły małych form narracyjnych Prusa to: Powracająca fala, Anielka, Antek, Katarynka, Kamizelka, Grzechy dzieciństwa, Placówka. Dominują w nich ludzie zwykli, przeciętni, pokrzywdzeni przez ludzi lub los, biedni i bogaci, szlachetnie urodzeni – ci ujęci karykaturalnie i ludzie z nizin społecznych, także dzieci – ich sposób myślenia i postrzegania świata.

Najciekawszy pisarz z polskich prozaików XX wieku, także rysownik i grafik, twórca Sklepów cynamonowych i Sanatorium pod klepsydrą.

Bruno Schulz urodził się w Drohobyczu 12 lipca 1892 r. Dzieciństwo i młodość spędził w niedużym domu przy Rynku nr 12, na parterze znajdował się sklep towarów łokciowych (odmierzanych miarą łokcia). Ten dom i sklep pojawił się w cyklu opowiadań „Sklepy cynamonowe”.
Z małym kresowym miasteczkiem wiąże się prawie całe życie pisarza. Tu ukończył szkoły i tu rozpoczął pracę jako nauczyciel rysunków i kierownik wydziału robót ręcznych w państwowym gimnazjum im. Króla Władysława Jagiełły. Nie lubił swojej pracy, o czym pisał do przyjaciół: Witolda Gombrowicza, Stanisława Ignacego Witkiewicza oraz Artura Sandauera.
Zadebiutował w „Wiadomościach Literackich” opowiadaniem Ptaki, a dzięki pomocy Zofii Nałkowskiej w tym samym roku opublikował Sklepy cynamonowe (1933).
Zaczął częściej bywać w Warszawie coraz bardziej znany w świecie literackim.
Twórczość Brunona obnaża jego własne słabości, słabą konstrukcję psychiki, lęki i obsesje. Artysta cierpiał na agorafobię, był człowiekiem wyalienowanym i małomównym, postrzegano go jako dziwaka. Popadał w stany depresyjne, często chorował.
Po wybuchu  II wojny światowej Niemcy wkroczyli do Drohobycza latem 1941 roku. Jesienią utworzyli w miasteczku getto. Schulz malował wówczas obrazy i porządkował skonfiskowane przez Niemców księgozbiory. Przyjaciele pisarza starali się wydostać go z getta. Niestety bezskutecznie.19 listopada 1942 roku Bruno Schulz został zastrzelony przez jednego z esesmanów. Autor został przypuszczalnie pochowany przez swojego przyjaciela, pisarza Izydora Friemana na cmentarzu żydowskim, dziś już nieistniejącym.
W getcie Schulz rozdawał swoje prace różnym znajomym, licząc na to, że cokolwiek ocaleje. Jerzy Ficowski odnalazł i zgromadził jednak bardzo niewiele.

W wieku 83 lat zmarł Carlos Fuentes, meksykański pisarz, eseista, dramaturg i publicysta. Fuentes zapoczątkował rosnącą popularność na literaturę iberoamerykańską. Wielbiciele jego twórczości przez lata oczekiwali jego nominacji do Nagrody Nobla.

Zadebiutował w 1958 roku powieścią “Kraina najczystszego powietrza”. To powieść o Meksyku, panorama tego miasta przełomu lat 50. i 60. „Do dziś właściwie nie ma lepszego portretu metropolii latynoamerykańskiej” (Adam Komorowski – znawca literatury iberoamerykańskiej).
W swojej twórczości Fuentes poruszał często temat ideałów rewolucji meksykańskiej z początku XX wieku. Pisał sztuki teatralne, nowele, eseje i komentarze polityczne, współtworzył magazyn literacki. W dniu jego śmierci w druku ukazał się esej o przemianach politycznych we Francji.
Za swą twórczość był wielokrotnie nagradzany. W 1987 roku został laureatem Nagrody Cervantesa, najbardziej prestiżowego wyróżnienia w dziedzinie literatury w świecie hiszpańskojęzycznym. Uhonorowano go także najwyższym cywilnym odznaczeniem we Francji, Narodowym Orderem Zasługi oraz hiszpańską Nagrodą Księcia Asturii.
W naszej bibliotece: Diana, czyli Samotne Łowy; Fotel orła; Lata z Laura Diaz; Spalona woda, kwartet narracyjny; Stary gringo; Śmierć Artemia Cruz; Wola i fortuna; Zmiana skóry.

 

Konstanty Ildefons Gałczyński, poeta wybitny, podróżnik, marzyciel, humanista, błazen i szarlatan, ale także wielokrotne wcielenie postaci, miraży, złudzeń wychylających się z jego poezji, drapiących pazurkami, niespokojnych i pięknych. Srebrna Natalia, to oddanie, miłość, złość i wybaczenie. Praca z Gałczyńskim, dla Gałczyńskiego i o Gałczyńskim. Gdzieś po drodze znalazła siebie, napisała, jako Anna Glińska Spotkajmy się w Bangkoku, jako Natalia dla dzieci, O wróżkach i czarodziejach. Ich córka Kira, wychuchana, dopieszczana, w końcu nieustannie oczekująca ojca, dziś wierna jego najlepszym wspomnieniom, wymazująca i usprawiedliwiająca, jak gumka myszka, jak kolorowy pryzmat.

 

Zakotwiczona w dalekiej Gruzji, korzeniami w książęcej rodzinie Awaliszwili, do której po latach wróci w poszukiwaniu historii dziadka i miejsc, z którymi chciała się zmierzyć uzbrojona w opowieści Natalii. We wzruszeniach uległa tam jego pięknej historii, zyskała przyjaźnie, poznała niezupełnie obcy jej świat. W książkach, które wyszły spod jej pióra trudno doszukiwać się talentu, jakim szczycił się ojciec. Biografie jednak układają się same, są słowami, dźwiękami, obrazami. Konstantego proza nużyła, przeczytał jedynie kilka książek, twierdząc że są po prostu nudne. I już do nich nie wracał. Proza Kiry, to przede wszystkim biografie i wspomnienia, ślady przeszłości zawarte w pamiętniku wybiórczo przez nią ukazanym, bo od 2000. roku, to Mój anioł ma skrzydło zielone (Warszawa 2008), „Anioł szedł przez mgłę. Mówię: tak. A on: nie. I zauroczył”.(K.I.Gałczyński). Oprócz ojca w pamiętnikarskim krajobrazie tkwią jak żywe postaci, które spotykał On, ale też Kira, ulubieni i zaprzyjaźnieni aktorzy, muzycy, pisarze, kompozytorzy … Ich obecność, tak naturalna, tak prosta, jakby życie składało się tylko z miłych i wartych zapamiętania spotkań. Srebrna Natalia pojawia się już w książce biograficznej Konstanty syn Konstantego, którą Kira wydała w 1983. roku. Później pojawia się po raz drugi w książce Kiry pod tytułem Srebrna Natalia właśnie. „O, zielony Konstanty, o, srebrna Natalio! Cała wasza wieczerza dzbanuszek z konwalią…” (K.I.Gałczynski). Książka przypomina skarbczyk zamykany na srebrny kluczyk, w którym pełno starych listów przewiązanych wstążeczką, zasuszonych kwiatów, zapachów, fotografii, kartek z pamiętnika matki, tytułowej Natalii. W naszej bibliotece także: Czas swe wzory układa: pamiętnik z Prania, książka o miejscu szczególnym dla rodziny Gałczyńskich, tam bowiem znajduje się Muzeum Gałczyńskiego, tam zakotwiczyły się wspomnienia o nim i on sam, do dziś bardzo tam obecny.